Assos..”pi” tarihçesinin önemli merkezlerinden biri olan bu suyu, havası hareketli, ruhu dingin antik, romantik köşeden bahsetmemiş olmam buraya en son Erin’in bizimle olduğunu bilmediğimiz bir tarihe denk gelmiş olmasındandır. 5 sene önce zeytin ağaçlarına kurduğumuz hamakta canım sadece kavun ve yoğurt yemek isterken aslında Erin’e buranın bol oksijenini soluyormuşum. Erin fiziksel olarak aramıza katıldıktan sonra
Yazmayayım diyordum da vınn geçince elime yine dayanamadım. Ancak not düşülmesi gereken önemli bir konu var: Erin artık denizde kolluk kullanmadan bildiğin yüzüyor sayın okur! Gözlerime inanamadım. Çocuk boşuna bağırınmıyormuş “gel anne seyret ben nasıl yüzüyorum” diye. Öyle konuya pat diye girdim ama henüz tatile pat diye giremedik. Önce planlandığı gibi geldik Gelibolu’ya. Geldiğimizden beri
Biraz dinlenmeyi kendi gözümde hak ettiğimi düşünüyorum..
Yoğun geçen bir kış, hızlı tempoda bir yaz ..artık biraz mola..
“anneee kulübe gel sana nasıl yüzdüğümü göstereceğim” dediğinde kalbimde sızı ile bilgisayarın başına döndüğüm günden beri tatilde elimi sadece “tatil güncesi” yazmak üzere bilgisayara süreceğim konusunda telkin ediyorum.
Ancak işin en güzeli ve nasıl oluyorsa, yüzmeyi kim öğretti sana diye
Kafamı kurcalayan bir meselem var ve ne yapacağımı bilmiyorum daha doğrusu kestiremiyorum. Biliyorum bir doğru yok çocuk büyütürken ancak tecrübeler, fikirler yola ışık tutuyor.
Yolda yürürken çocuğunuzun başını aniden okşayan, kuyruğunu (saçının arkasındaki elbette 🙂 ) elleyen, yanağını sıkan daha da ileri gidip aniden öpmeye kalanlara nasıl tepki veriyorsunuz ?
Ben hiç haz etmiyorum ve sanırım Erin’de
Gittiniz mi çocukluğunuza Şirinleri seyrederken? :))
Uzun zaman var ki Erin’e tam bir günü paylaşamıyorum. Kışı zaten okulda geçirdi, yaz okulu , yazlık, benim işlerin yoğunluğu, baba – oğul Bodrum seyahati derken öylesine kısıtlı vakit geçirdik ki beraber.. yazacak ne bir eğlence ne bir duygu vardı.. uzun süredir sessizliğim bundan.. yetersiz anne hissiyatım ve vicdan azabımın
