En hakiki mürşit kedidir

Son yıllarda bütün yazılarım ” bir süredir yazmıyorum” cümlesiyle başlıyor değil mi ? yazmıyorum değil yazamıyorum. O kadar dağınık ki kafam ve yerleşmeye çalışılan yaşam, ben kelimeleri toparlayıp cümlelere çeviremiyorum. Biraz sessiz kalma ihtiyacı belki biraz susma ihtiyacı. Biraz önce pekmez yapmak için üzümleri süzerken her şeyi bırakıp klavyenin başına...

Erin’in fikri ile başladı bu sayfanın doğuşu. Sonra O geldi. Hep yazdım, benim için paylaşma, rahatlama, iç dökme, dostlar edinme ve çok şey oldu bu blog. Erin 3 yaşına gelene kadar çok yazı yazdım daha sonra onun özeli dedim çoğu yazıyı kendime sakladım. Bu arada sosyal medya araçları arttı. Facebook, Twitter,...

4. sınıftaydım, babam sınıfa girdi, yanıma geldi, başımı kollarımın üstüne koymuş sırama kapanmıştım: çok üzgündüm! Başımı kaldırıp: “baba lütfen ama” dediğimi bugün bile hatırlıyorum. “Hayır olmaz” demişti. 23 Nisan gösterilerine katılmama izin vermiyordu! Hiç bir zaman anlamadım, hala bugün bile! Oysa ki yuvadaki folklör kıyafetlerimi o yaşımda uzun zamanlar evde...

Uzun bir ara verdim yine.. ama geldim! Önemli günleri yazmadan olmaz ki .. 5,5 için çok erken derken biz bu hafta 1.sınıfın ilk dönemini bitiriyoruz bile! zamanı tutabilene aşk olsun! Daha dün doğmuştu bu çocuk şimdi “Akdeniz Karadeniz karneleri isteriz” tadında günlerine geldik! Gönül isterdi gitsin kendisi alsın karnesini ama...