“Allah kimseyi evladı ile sınamasın” Bu cümle beynimden geçtiği zaman bu miniklere dua ederim.. enerjimi yollarım, biilirim ki ihtiyaçları var.. Web sitelerini ilk okuduğumda önce gözyaşlarına boğuldum.. sonra yok olmaz dedim . göz yaşı değil bunun ilacı.. Gülmek lazım Nehir’e.. el uzatmak.. yanında olmak.. ancak fırsatım oldu sevgili Nehir.. ertelemem...

Severek takip ettiğim bloglar, merak ettiğim ve  keyifle okuduğum bloggerlar var girdim gireli bu işlere.. Bir tanesi Devletşahtır birçoğumuzun bildiği. Bir de dergisi vardır ya Yemekname, işte  Nisan sayısında haber bölümünde Fikir SahibiÇocuklar, İşte fotoğraflarda ben :=) Hem de 23 Nisan sebebiyetiyle çocuk yemekleri.. Daha önce bir dergide daha fotoğraflarım...

Bugün aslında neden daha önce görmemişim dediğim bir blogu gezerken bu paylaşıma rastladım.Alıntı yaptığım için de bu bilgiyi yazdım. “Bir çocuk doğduğunda doğan sadece çocuk değildir – bu onu bir kısmıdır – anne de doğar. Bu olmadan önce o sıradan bir kadındı; doğumla birlikte bir anneye dönüşür. Bir tarafta çocuk...

“Bu Beyoğlunun uzunnn İstiklal caddesinin o aslında yaşlanmış ama mihrap yerinde “İstanbul kadının” tarçın kokulu bilek içleri olduğunu” “Bu şehri terk ettiğimde en çok Beyoğlunu özleyeceğimi, en çok o karmaşayı merak edeceğimi” “Hayatta tutunduğum dinamikler birden yok olduğunda geri kalana çok zor adapte olduğumu” “Birbirinden 4 ayrı kadının bir şekilde...

” Oğlum birşeye üzüldüğünde üzüntüsünü dikkatini başka yere yönlendirerek değil de bunu paylaşarak bitirebileceğimi” “Tıpkı biz büyüklerin canı sıkıldığında güldürülmek yerine ” seni anlıyorum canın sıkkın” cümlesini duyma ihtiyacı olduğu gibi küçüklerinde ağlamasına, sıkıntılarını yaşamalarına izin verilmesi gerektiğini” “Çocukların sadece gülerek değil ağlayarak da rahatlayabileceğini anlamam gerektiğini” “her cins insan...