Henüz yorum yapılmamış

Tarihe Not: Çanakkale yolu

18 Mart üniversitesi kampüsü burası. evladını bekleyen anneler kervanına denk geldim. Bugün önümüzdeki hayat yolunun ilk temel taşı evladımin. Bir yol tercih etti yanında yürümek kısmet oldu bize de. Kalbi nereye gitmek isterse yanında yürüyebilmeyi ve kalbinin gitmek istediği yeri hep hissedebilmesini dilemekten başka neyim var yapacak? Yapmayı bildiğim en iyisi ile
.
Bazı yaşlar bağ kopma yaşları, 13 sene içinde bir kaç kere oldu, şimdi yine oluyor. Kendimce baş ediyorum. Yepyeni bir dönemdeyiz ana baba oğul olarak. Rabbim ayağına taş değdirmesin hiç bir evladın. Heyecanlarını duymaya çalışırken ben biraz tökezliyor ve biraz artık yalnızlamış hissediyorum. Evden kuş uçuyor, ben ardından bakıyorum, kalbim biraz heyecandan biraz endişeden biraz mutluluktan biraz huzunden nasibini alıyor. Elime eski fotoğraflar düştükçe gözlerim yaşarıyor. İzlemek ne muhteşem bir gencin yolunu,kendi gençliğimi yeniden yine baştan hatırlıyor, gülümsüyor bazen ağlıyorum.
.
Zor bir döneme denk geldi, tüm endişelerin içinde virüs de var elbette. Toplu taşımaydi başbaşa bir odada ders yapmaktı vs derken biraz korku elbette ekleniyor. Öğreniyorum, öğreniyoruz bu yeni şekil ile yaşamayı.
.
Şimdi ve burada, çam ağaçlarının altında, hafif sonbahar rüzgarları eserken saçlarıma doğru, güneşin hala ısıtan yüzüne dönüyor yüzüm. Bir yudum kahveyi alırken damağıma evladıma eşlik edebilme şansını hayatın bana sunduğunu görüp şükrediyorum.
.
Biraz hüzünlü bu günler,sonbahardan de istersen ya da dökülen yapraklardan de.
Kışların arkası ilkbahar en olmadı.
.
Sen nasılsın bugün?

Paylaş :=)

Yorum bırak