Sabah mutfak masasında kahvaltı hazırlarken beni okula yolcu etmeden önce annem “bugün kardeşin gelecek evimize” dedi. Sancılar başlamış tabii o saat ben anlamadım durumu. Masanın oturduğum yerini, tahta tabureyi,karşı apartmandaki balkonları hepsini hatırlıyorum.Aynı gün okuldan çıkınca babam götürdü beni hastaneye. Dimdik saçlı bir bebek gösterdiler bana.O gün saat 15:00 gibi...

Geçen sene“Bunu bir daha asla kendime yapmayacağım” demiştim Tam da bu tarihte demiştim. Bu yaşımı geride bırakırken “Bu bir daha olabilir, bir daha yapabilirim,iznim var. Şimdi fark edebilir bunu iyileştirmek için kendime zaman tanıyabilirim”Diye daha yumuşak bir yerden sesimi duyuyorum..Bütün hafta boyunca kutlaNdım. Almanın ferahlığı diye bir yer var,şefkat diye...