Dün ilk defa bilinçli bir yaşta canlı canlı gördüğü nail amcaya söylediği ilk cümle :”aa ben seni televizyonda da gördümmm ihihihi” oldu :=) biz de gülüştük tabii : çok ünlüymüş bu nail amca da canım diye.. Suratındaki ifadeden şaşkınlığı belli oluyor da zaten. 🙂 Sadece bunu not düşecektim tam da...

Erin büyüdükçe ben daha ağlak bir anne oldum. Sakin bir bebekti Erin ve sanırım sakinde bir 2 yaş geçirdik. Mantıkla bir şeyi anlatırsan anlar sorun çıkartmaz. Buna güvenerek 3 çocuk daha yaparım yapmasına da aynı olamayacağı kesin:=) Konum bu değil. Sakinliğinin yanı sıra sevgi dolu ve de komik bir çocuk...

Sözüme bugün bulduğum bir elma tarifi ile başlayacağım.Zira sonbahar.. her ne kadar gidip mis gibi sonbahar orman havasını içimize bu sene çekemiyor olsak da!!! / dayanamıyorum buna evet / çeşitli sonbaharı yaşatan etkinliklere hayır diyemeyiz değil mi ?turuncu turuncu kabaklardan tatlılar yapmak / ve yiyememek!! ne acı/ kütür kütür kırmızı...

Endişe ettiğim ancak artık son bir nokta koyduğum konu: yuva meselesi. Sanırım ben, bizim kriterlerimize uygun bir yer bulamayacağım. Peki ama ya ilkokul? Annemin evinin karşısında ilköğretim okulu var ve Alpay’ın Erinle bahçesinde oynarken şahit olduğu bir diyalog: Öğremen çocuklarına: ” İçeri girin diyorum, yağmur yağıyor, üşüyeceksiniz, içerde oynayın!!” Yağmurda,...

Sabah uykudan uyanmış ve rutin olarak kahvaltı beklerken çizgi film seyrederken içeriye şöyle bağırır: Erin: Bana bir muz veren var mııııı?? Ayça: Efendim? Erin: Muz yoksa ağlıycam amaaaa Ayça. !!! Ihh Lokumu görür ve: Erin: Aaa ondan versene Alpay: Olmaz tötö yedin Erin: Lütfen bi tane bitane son tane Baba...