Geçen sene bir yazı yazmıştım Dengem diye ve demiştim ki :”artık bir ortam olmadığı ya çok fazla ya çok az olayının benim doğal dengem olduğu, illa denge denen şeyin tam ortası olmadığı fikrine teslim oluyor ve “evet ben buyum canım ben” diyerek kendimi sarıp sarmalıyorum.” Bu sene yaşadıklarım üzerine içeride...

Parmaklarımın olmadığını hissettiğimi yazsam bu gece hissettiklerimi anlatmaya başlamak için doğru bir nokta olur muydu bilmiyorum. Sadece parmaklarımı değil ellerimi, sırtımı, bacaklarımı daha da ileride karnımın içindeki sert duran bir şeyleri yok sayıyorum derin bir uykuya geçmeden önce. Nasıl bir içsel yolculuğun içindeymişim ve nasıl bu noktaya gelmişim ben de...

  İşim var, yetiştirmem gereken fotoğraflar, toparlanması gereken dosyalar, kendimle savaşıyorum 18:30 dersine mi gitsem 19:30’a mı yoksa bugün de mi gitmesem yarın giderim, yok yok dün de gidemedim, kaldır popoyu Ayça!! 15 dakika sonra salondasın hem de yürüyerek diye kendimi ittiriyorum. Havada bahar kokusu olsa da hala akşam üzeri...