İlk defa bu sene Bozcaada’dan, ada’m dan ve kalbimin büyük parçasını kaplayan bu kara parçasından çok zor ayrıldım! Döner dönmez işlere gömüldüm ama kafamda dönen kelimeleri tutmam imkansızlaşınca neresinden anlatmaya başlasam bilemediğim bu yazıya başladım. Hani ilk cümleler böyle olur devamı gelir diye düşünür insan ya; gelmiyor. Tadı damağımda hafif...
“Sonbahar geldi.. hüzün yaprakları dökülüyor” diye başlamayacağım… sonbahar benim için hüzün değil aşk mevsimi..sarının,kırmızının,yeşilin birbirine kavuştuğu,odun kokusu yayan ormanların aşkının mevsimi.. eylülleri sevmem bundandır.. kış uykusuna girmeden son bir gerinme gibi başlar …rüzgarlar eser,uçan yapraklar dans ederler… şimdi burada estiği gibi.. hani esme rüzgar deli deli aklım başımda değil gibi...
Hamileliğimin ilk zamanları yaza ve yoğun iş dönemine geldiğinden sadece 3 günlük mide bulantılı bir Bozcaada dinlencesinden bu yana 1,5 senedir gerçekten rahat bir tatil yapmamıştım..yaz başı yaptığımız Gelibolu tatili ise Erin ile ilk tatil olması dolayısı ile biraz gergin geçmişti.. Alpay bana “hadi kamplı bir Bozcaada yapalım bu sene...
Harika bir kahvaltı.. annem babam anneannem gömdüler vallaha gözlemeleri reçelleri kaymakları dolmaları.. sonrada ağlıyor: “ama ben hep böyleemii kalıcaaamm” olsun olsun yesin ki bende yiyebileyim.. hoş ağzıma biraz dut ve kiraz tattırdı annem suyundan ve ben bayıldımm şapur şupur yalandım .. iyi kadın yani.. Kahvaltı ve yine oksijen çarpması sonucu...
08:05 Artık dönüyoruz.10 gün önce yağmurlu bir sabahta kahvaltı yaptığımız yerde Ünyedeyiz.Son iki gün ile ilgili yazacak fazla bir şey yok: deniz kenarında yattık , yüzdük , yattık, yemek yedik , yüzdük yine yattık , uyuduk yemek yedik ve yine yüzdük.. hepsi bu.Şimdi içimde büyük bir hüzün var. Artık yeri...