Duygu selleri ya da düşüşler insanları ayağa kaldırmak içindir  hep, bu benim fikrim tabii.Son bir haftadır yaşadığım çöküş ki bunu kimseye yansıtmamak için çok büyük çaba sarf etmeme rağmen bu bastırılmış duygular dün gece isyana geldi.. bu sabah başka projelerle de önüme çömeldi,diz çöktü .. köpek ettim denir yaa öyle...

Biraz yorgunum.. tamam söylenmeyeceğim ama 1 haftadır ne yazmak ne çizmek hiçbirşey gelmiyor içimden.Daha bu posta başlamadan sabah sabah yüzüme gülücükleri konduran Bilun‘a kocaman bir teşekkür etmek istiyorum. Neden mi??Aşağıdaki görsele tıklayın hele.. Ellerine sağlık.. çok incesin çok şekersin çok çok çok….. 1 haftadır hiçbirşey yazmadığımı fotoğraflara bakarken fark ettim...

Birikiyorum..Biriktim..Geceleri uyurken tam 13 gündür neler yazacağımı toparlamaya çalışıyorum, cümleler su gibi akıyor beynimden oysa yazacak halim hiç yok.Minik Erin ağlıyor ben ağlıyorum, gülüyor ben ağlıyorum, uyuyor ben ağlıyorum, kucağıma alıyorum ağlıyorum, beceremiyorum ağlıyorum, öğreniyorum yine ağlıyorum.. lohusalık mı annellik mi bilemiyorum ama dibine kadar yaşıyorum. Gözyaşlarım akıp duruyor; ağlama...

Saat sabahın 10 u oldu bile. Günlerdir nasıl vakit geçecek diye sorup dururken kendime bu sabah geldi çattı ve saat 10 oldu ve hala bir ses yok telefondan.Bugün karışık bir gün; annem anjiyo oluyor belki de şu anda ameliyathanede bilmiyorum, babamı kaybedeli tam 2 sene bitti, ben oğlumu görmeye gideceğim...