Sabah 2014 yılında Muslera’nın elini tutup maça çıktığı günün fotoğrafını istedi. Videosunu buldum.
En sona ekledim.

O sırada bir süre fotoğraflara daldım elbette. Çok güzelmiş çocukluk birlikte. Bu fotoğraflar içimi ısıttı. Evin her yerinden ipler kartondan yapılmış yollar kılıçlar silahlar çıkardı. Tuzak gibi o iplerin arasından geçerdik koltuğa oturmak için. Erin ise çok eğleniyordu saatlerce bunların arasında.
Her bölümü ile güzel bir oyunmuş bu, şükür dedim.

Şimdi evden uçmaya çok az kaldığının farkındayım, uçtuğunda idrak edeceğim mutlaka. Farkında olmak ile idrak etmek arasındaki ince çizgiyi hatta belki ince demesem daha iyi belleyeli az bir zaman oldu.

Bu zor günlerinde Dünya’nın, içim kalbim sızlarken küçük bedenlere, insanların acısına ortak olurken kollektifte bireyselde iyi hissetmeyi ihmal etmiyorum.

Bu sabah kendi rutinlerim içine bir de iyi hissettiren anılara bakmak girdi. İlham olsun diye paylaştım.
Yüzünü gülümseten çocuğunla ya da kendi çocukluğun ile ilgili aklına gelen bir anı desem ? Yaz demiyorum hatırla 💛