O kadar okulu sevmeyen bir çocuğum vardı ki en azından öğlen yemeklerinde çantasını açınca yüzünü güldüren birşeyler olsun çabam BÖCÜRleri rtaya çıkarttı. Her gün arkadaşları ” bugün hangi böcür var” diye bekliyordu. Yine de okulu sevdiremedik. Bugün 14 yaşında. Aylardan Aralık yıllardan 2021. Pazar günü içeriden gelen sese kulak verdim....

Son yıllarda bütün yazılarım ” bir süredir yazmıyorum” cümlesiyle başlıyor değil mi ? yazmıyorum değil yazamıyorum. O kadar dağınık ki kafam ve yerleşmeye çalışılan yaşam, ben kelimeleri toparlayıp cümlelere çeviremiyorum. Biraz sessiz kalma ihtiyacı belki biraz susma ihtiyacı. Biraz önce pekmez yapmak için üzümleri süzerken her şeyi bırakıp klavyenin başına...

Okuduğum bu hikayeden sonra uzun zamandır beklettiğim bu yazıyı yazmaya koyuldum bu sabah. Birinin yaşamında fark yaratmak? ne kadar uzun bir cümle esasında. Bu farkı pozitif yaratmak mı negatif yaratmak mı? Gün içerisinde bize dokunan onca enerjiden birini ya da bir kaçını seçtiğimiz ve bununla yola devam ettiğimiz, bazılarının da...

Önce Bugün günlerden 1. sınıf diye başladı hikaye.. Aslında hikayenin daha derini var ilk yuvaya başlama deneyimleri gibi ve hatırlamak istemediğim sonra bize o deneyimleri unutturan Ahtapot Poti. Çok korkuyordum ve sanırım sen de benim yüzümden korkuyordun öyle ki 1 ay kadar bahçede seni beklemek durumunda kaldık. Üstelik 66 aydan hüküm...

Nerede bir kağıt kalem görsen bir hikaye, bir resim, bir hediye çıkıyor hayata. El yazısından daha çok düz yazı yazmayı seviyorsun bu yüzden İtalyanca ödevlerini daha büyük keyifle yapıyorsun “İtalyancada el yazısı zorun değil ki ” diye sevinerek.. Tarihimize not düşelim .. yine yeniden seneler sonra İtalyanca  ödev yapmak!