Geçen sene okulun ilk gününden notlar almıştım senin için. Üzerinden tam 1 yıl geçti, okumayı yazmayı öğrendin, tek başına koca bir binada nasıl başa çıkacağını öğrendin (?), “arkadaşlarım benim istediğim oyunları oynamıyor ama” diye ağlayarak geldin çoğu kez eve, yarı yıl karnende okula uyum “iyi”yken yıl sonunda “pekiyi” oldu, sisteme ayak uydurmayı...

4. sınıftaydım, babam sınıfa girdi, yanıma geldi, başımı kollarımın üstüne koymuş sırama kapanmıştım: çok üzgündüm! Başımı kaldırıp: “baba lütfen ama” dediğimi bugün bile hatırlıyorum. “Hayır olmaz” demişti. 23 Nisan gösterilerine katılmama izin vermiyordu! Hiç bir zaman anlamadım, hala bugün bile! Oysa ki yuvadaki folklör kıyafetlerimi o yaşımda uzun zamanlar evde...

Uzun bir ara verdim yine.. ama geldim! Önemli günleri yazmadan olmaz ki .. 5,5 için çok erken derken biz bu hafta 1.sınıfın ilk dönemini bitiriyoruz bile! zamanı tutabilene aşk olsun! Daha dün doğmuştu bu çocuk şimdi “Akdeniz Karadeniz karneleri isteriz” tadında günlerine geldik! Gönül isterdi gitsin kendisi alsın karnesini ama...

Akşam olması itibariyle biraz daha sakinim, rescue remedy ( bach çiçekleri) imdadıma yetişmiş olabilir ya da gelsemium! Dönemsel bir durum olsa gerek bu kadar yoğun duygular yoksa gerçekten abartıyor olduğuma inanacağım. Şimdi oğluma notlar, okulun ilk gününden bize kalanlar…   ** sabah sıraya geçmek istemedin ” ben sıraları şeyleri sevmem”...

“Benim minik oğlum okula başlıyor ve ben yine yeni bir başlangıç sebebiyle karnımda kelebekler, nefesim alt karnıma ulaşamadan o kelebeklerin kanatlarını okşamak için büyük bir çaba sarf ediyorum. Bu sabah “BEBEK ERİN” videolarını seyretmek istedi, belki kendi de farkında bebeklikten başka bir yola giriş yaptığının ve bıraktığı yoldaki izlerini görüp...