Okuduğum bu hikayeden sonra uzun zamandır beklettiğim bu yazıyı yazmaya koyuldum bu sabah. Birinin yaşamında fark yaratmak? ne kadar uzun bir cümle esasında. Bu farkı pozitif yaratmak mı negatif yaratmak mı? Gün içerisinde bize dokunan onca enerjiden birini ya da bir kaçını seçtiğimiz ve bununla yola devam ettiğimiz, bazılarının da...

Önce Bugün günlerden 1. sınıf diye başladı hikaye.. Aslında hikayenin daha derini var ilk yuvaya başlama deneyimleri gibi ve hatırlamak istemediğim sonra bize o deneyimleri unutturan Ahtapot Poti. Çok korkuyordum ve sanırım sen de benim yüzümden korkuyordun öyle ki 1 ay kadar bahçede seni beklemek durumunda kaldık. Üstelik 66 aydan hüküm...

Nerede bir kağıt kalem görsen bir hikaye, bir resim, bir hediye çıkıyor hayata. El yazısından daha çok düz yazı yazmayı seviyorsun bu yüzden İtalyanca ödevlerini daha büyük keyifle yapıyorsun “İtalyancada el yazısı zorun değil ki ” diye sevinerek.. Tarihimize not düşelim .. yine yeniden seneler sonra İtalyanca  ödev yapmak!  

Geçen sene okulun ilk gününden notlar almıştım senin için. Üzerinden tam 1 yıl geçti, okumayı yazmayı öğrendin, tek başına koca bir binada nasıl başa çıkacağını öğrendin (?), “arkadaşlarım benim istediğim oyunları oynamıyor ama” diye ağlayarak geldin çoğu kez eve, yarı yıl karnende okula uyum “iyi”yken yıl sonunda “pekiyi” oldu, sisteme ayak uydurmayı...

4. sınıftaydım, babam sınıfa girdi, yanıma geldi, başımı kollarımın üstüne koymuş sırama kapanmıştım: çok üzgündüm! Başımı kaldırıp: “baba lütfen ama” dediğimi bugün bile hatırlıyorum. “Hayır olmaz” demişti. 23 Nisan gösterilerine katılmama izin vermiyordu! Hiç bir zaman anlamadım, hala bugün bile! Oysa ki yuvadaki folklör kıyafetlerimi o yaşımda uzun zamanlar evde...