“Bu Beyoğlunun uzunnn İstiklal caddesinin o aslında yaşlanmış ama mihrap yerinde “İstanbul kadının” tarçın kokulu bilek içleri olduğunu” “Bu şehri terk ettiğimde en çok Beyoğlunu özleyeceğimi, en çok o karmaşayı merak edeceğimi” “Hayatta tutunduğum dinamikler birden yok olduğunda geri kalana çok zor adapte olduğumu” “Birbirinden 4 ayrı kadının bir şekilde...
Derin bir nefes aldım..ve geldim..Hayatta ne zaman neyle karşılaşabileceğiniz bilmiyor ya insan.. böyle bir tesadüf işte..Bundan 4-5 sene önceydi sanırım, zaman kavramım pek kalmadı son yıllarda..Fransız sokağında çok sevdiğim, çok değişik,çok keyifli bir restorant vardı : Dilara’s Abracadabra diye.. sık sık giderdim.. bir gün gittiğimde kapısı kapalıydı .. çok üzülmüştüm..Kapıdan...
” Oğlum birşeye üzüldüğünde üzüntüsünü dikkatini başka yere yönlendirerek değil de bunu paylaşarak bitirebileceğimi” “Tıpkı biz büyüklerin canı sıkıldığında güldürülmek yerine ” seni anlıyorum canın sıkkın” cümlesini duyma ihtiyacı olduğu gibi küçüklerinde ağlamasına, sıkıntılarını yaşamalarına izin verilmesi gerektiğini” “Çocukların sadece gülerek değil ağlayarak da rahatlayabileceğini anlamam gerektiğini” “her cins insan...
” Evde pişen kekin kokusunun o keki karıştıran eller olmayınca eksik koktuğunu” ” Hava güzel diye askılı t-shirt ile sokağa çıkıp hemen köşeyi dönünce sağanak yağmura yakalanma ihtimalinin olmasını düşünmem gerektiğini” ” Öğlen uykusundan kafasına noel baba şapkası takıp salona giren oğlumun ” ben uyandımm” diye bağırışının tüm yorgunluklarımı sildiğini”...
* Evren Balta Paker’in “Anne ya da Değil? Annelik Etme Meselesi Üzerine” başlıklı bu makalesini Mesele Dergisi’nin Ocak 2009 sayısından alıntılanmıştır. Bu yazıyı yazmaya başlamadan hemen önce ne yazacağımı kafamda evirip çevirirken bir kadın olarak hayatımdaki en kurucu deneyimin ne olduğunu düşünürken buldum kendimi. Aklıma ilkokula başladığım günler geldi, annemim...