ormanda karşına çıkar mı? evet! Sonbaharları severim bilirsin sevgili okur. Nefes alabildiğimi en çok hissettiğim, aşk dolu yaşadığım tek mevsim: SONBAHAR! Her haftasonunu sararıp düşmüş yaprakların içinde geçirmeyi, yaylalara çıkmayı, orman kokusunu işçime çekmeyi çok severim lakin! bu sene gide gide ancak bu hafta sonu ormana gidebildim!! Pazar günü yağmur...

Bu sabah yatağımdan kalktım, yüzümü yıkadıktan sonra 15 dakika kadar self-practice ( kendi kendisine yoga yapma) ihtiyacı içerisinde yattım yattım kalktım. 1 haftadır egzersiz yapmamak artık ne kadar büyük bir eksiklik haline geldi hayatımda anlatamam sanırım. Kendime tekrardan egzersiz disiplinini sağlamış olmaktan dolayı mutluyum ancak işler biriktiğinde, gidip de bu...

Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan, Güneş kucağındadır, bilemezsin. Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür, Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın. Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın. Uçar gider, koşsan da tutamazsın. {William Shakespeare} Dün akşam bir arkadaşım : “babamın boynuna sarılıp ağladım ağladım ağladım! ve o bana _biraz zaman tanı kendine dedi” diye...

kötü bir fotoğraf biliyorum iphonela bu kadar 🙂 Bu aralar sık sık yazabilmenin hafifliğini yaşıyorum: mutluyum. Yazdıkça rahatlıyorum. Beynimde duracağına burada duruyor. Diyorum ki bir yayın evi bu yazılarımı bulsa da beni keşfetse de şu koca bloğu bir kitap etsem de elimizde basılı kalsa. 3-5 insan da alır herhalde…. Şimdi...

Pek bir hayalini kuruyordum : yazlıkta yan yana bisiklete binelim oğlumla diye! Geçen seneden beri o koca bisiklete binen sanki başkasıymış gibi burada eski küçük 3 tekerlekli bisikletine biniyor ve yanında mutlaka YÜRÜYEREK durmamı istiyor ancak bu şekilde güvende hissediyor kendini. Sanırım kendisi hariç kimse kask kullanmadığı için birden kendini...