ELLER

20 Kasım 2022 Yazar: Ayça Oğuş Kategori:'A' Hali, Ayçaca

Pazar günü biraz önce, izlediğim diziler, yaptığım iş, eğitimler, kendine yıllardır kazı alanı muamelesi yapmalar sonucunda bir soru ile çarpıştım zihnimde:
“Ya hu atalardan sadece travma sadece acı mı aktarımı oluyor bize?”

Tamam anneannemin annesinin kolay bir hayatı olmamış, adını da bana ikinci isim diye vermişler bir de vefakat cildimin her hücresini bana miras bırakmış babaannem bakmadan tığ örerdi. Oradan halama oradan da bana aktarılmış bu hediye için minnet dolu hissettim kendimi ve şu hikâye aklıma geldi.
Buyurun okuyun. Bir yerde başımıza gelenlerden çok onlara verdiğimiz tepkiler ile hikayelerimizi yazıyoruz.
Harika bir pazar akşamı olsun.

“Büyükanne, ağrı ile nasıl baş ediyorsun?”
“Ellerimle canım. Bunu zihninle yaptığın zaman, ağrı rahatlamak yerine daha da kuvvetlenir.”
“Ellerinle mi, büyükanne?”
“Evet. Ellerimiz ruhumuzun antenleridir. Dikiş dikerek, yemek yaparak, resim yaparak, toprağa dokunarak veya onu dünyaya şarkıyla seslendirerek ellerini hareket ettirdiğin zaman, en derin kısmına ilgilenme işaretleri gönderirler ve ruhun sakinleşir. Bu şekilde ruhun bunu göstermek için, artık ağrıyı göndermek zorunda olmaz.”

“Eller gerçekten önemli mi?”
“Evet kızım. Bebekleri düşün: dünyayı, dokunmaları sayesinde tanırlar. Yaşlı insanların ellerine baktığın zaman, eller onların yaşamlarını bedenin diğer kısımlarından daha çok anlatır. El ile yapılan her şey kalp ile yapılır, çünkü bu gerçekte şöyledir: eller ve kalp birbirine bağlıdır. Masörler bunu bilir: Başka bir insanın bedenine elleriyle dokundukları zaman, derin bir bağlantı yaratırlar. Aşıkları düşün: Elleri temas ettiği zaman, birbirlerini en yüce şekilde severler.”

“Ellerim büyükanne… bunları uzun zamandır bu şekilde kullanmadım”
“Onları hareket ettir kızım, onlarla yaratmaya başla ve içindeki her şey hareket eder. Ağrı geçip gitmez. Ama o en iyi şaheser olur. Ve artık incitmez. Çünkü özün ile ilgilenmeyi başardın”

Elena Barnabé