İlk defa bu sene Bozcaada’dan, ada’m dan ve kalbimin büyük parçasını kaplayan bu kara parçasından çok zor ayrıldım! Döner dönmez işlere gömüldüm ama kafamda dönen kelimeleri tutmam imkansızlaşınca neresinden anlatmaya başlasam bilemediğim bu yazıya başladım. Hani ilk cümleler böyle olur devamı gelir diye düşünür insan ya; gelmiyor. Tadı damağımda hafif...
Geçen gün bahsetmiştim Erin kendi büyük bisikletine binmek istemiyor, fırsatını bulursa Kayra’nın bisikletini kaçırıyor , Kayra görürse vay haline 🙂 bulamazsa fırsat eski küçük bisikletine biniyor. İşte yine bir akşam üzeri : “anne gezme yapalım mı seninle dedikten sonra ki diyalog: A: Oğlum gel mavi bisikleti alalım E: Yok anne...
benden sorulur!! Bir yüzücü olarak acaba oğluma yüzmeyi nasıl öğretirim diye hep düşündüm. İlk başlangıcını yani en zorlu kısmını cebren ve hile ile babasına bıraktım! Geçen hafta tam zamanlı denize alışma dönemini geçirdiler. Geçen senelerden alışık tabii ama araya kış girince biraz unutuyor. Ben teslim aldığımda ise babasının parmaklarını...
ya benim oğlum ..meraklı ya huyundan suyundan sanatsal işlere, en çok DUMANLIĞINDA duman tüten şu evi beğendim ya ben :=)Şu insan figürlerine elleri ilk defa koydu ya benim oğlum e ben de heyecanlandım ya! Çocuklarda Sanat Eğitimi – Susan Striker’ı daha önce söylemişmiydim ? Bu kitap çok başarılı. Çok çok...
Fark ettim ki son zamanlarda hep Erin’in değiştiğini, 2 yaşında yaşamadıklarımızı şimdi yaşamaya başladığımızı yazıp duruyorum. Son 1 haftada fark ettim ki bir şeyle barışmam gerekiyor ” ERİN OKULA GİTMEYİ SEVMİYOR”, yoksa kimse bir yerden “kusarak” ağlama ile çıkmaz dışarı! – anne ben büyüyünce okula gidicem ama diyor.. Ben ki...