Erin OİP ‘in Kutu Kafasıyla ilk defa aşağıdaki masalda tanıştı. O zaman çok küçüktü ve ben bu şarkıyı dinleyip dinleyip ağlıyordum! Erin ise sadece kutu kafayı görmek için dinliyordu en sonunda belkide.. Şimdilerde sıkı bir kutu kafa hayranı, ne zaman tanışacağını merak ediyor. Tanışacağını sandığı kişi pelerinli bir kutu kafa...
Nerede bir kağıt kalem görsen bir hikaye, bir resim, bir hediye çıkıyor hayata. El yazısından daha çok düz yazı yazmayı seviyorsun bu yüzden İtalyanca ödevlerini daha büyük keyifle yapıyorsun “İtalyancada el yazısı zorun değil ki ” diye sevinerek.. Tarihimize not düşelim .. yine yeniden seneler sonra İtalyanca ödev yapmak!
Geçen sene okulun ilk gününden notlar almıştım senin için. Üzerinden tam 1 yıl geçti, okumayı yazmayı öğrendin, tek başına koca bir binada nasıl başa çıkacağını öğrendin (?), “arkadaşlarım benim istediğim oyunları oynamıyor ama” diye ağlayarak geldin çoğu kez eve, yarı yıl karnende okula uyum “iyi”yken yıl sonunda “pekiyi” oldu, sisteme ayak uydurmayı...
4. sınıftaydım, babam sınıfa girdi, yanıma geldi, başımı kollarımın üstüne koymuş sırama kapanmıştım: çok üzgündüm! Başımı kaldırıp: “baba lütfen ama” dediğimi bugün bile hatırlıyorum. “Hayır olmaz” demişti. 23 Nisan gösterilerine katılmama izin vermiyordu! Hiç bir zaman anlamadım, hala bugün bile! Oysa ki yuvadaki folklör kıyafetlerimi o yaşımda uzun zamanlar evde...
