Dedi.. Bu gece ben yalnız uyumak istiyorum.. Geçen akşam da babasına demişti ..son dakika yanına çağırmıştı. Bu akşam da 40 dakika uğraştı “bana müzik aç, ışık da açık kalsın” bıraktım salona geldim.. uyuyacaktı uyumasına ama yan dairede tadilat var ve bir sorun olmuş bundan sebep gecenin 9’unda tak tak tak...

Ben 4,5 yaşındaydım, Erin kadar işte.. o zamanlar televizyonda bir okuma yazma programı vardı. Onu seyrede seyrede öğrenmişim yazmayı! Okula başladığımda ki bir sene erken başladım yazmayı biliyordum ve çok sıkıcıydı ilk zamanlar benim için. Sayfalarca çizgiler çizmek, S çizmek v.s v.s.. Bu tecrübemle Erin’in yazı yazması ya da harfleri...

Yazmayayım diyordum da vınn geçince elime yine dayanamadım. Ancak not düşülmesi gereken önemli bir konu var: Erin artık denizde kolluk kullanmadan bildiğin yüzüyor sayın okur! Gözlerime inanamadım. Çocuk boşuna bağırınmıyormuş “gel anne seyret ben nasıl yüzüyorum” diye. Öyle konuya pat diye girdim ama henüz tatile pat diye giremedik. Önce planlandığı...

Anaokulu ararken neredeyse en başlarda sorduğum soruydu: “sene sonu gösterisi yapıyor musunuz? ” Elbette karşımdaki kişiler bunu istediğimi varsayarak: “tabii tabiii elbette yapıyoruz” diye cevap veriyorlardı. Bense içimden ” hmm tamam otur sıfır” diyordum. Oldum olası sevemedim şu müsamere işini..hele ki yuvalarda. Oysa ben yuvaya giderken sanırım 4-5 yaşlarında kafkas...

Benim için paskalya ya da ne olduğu çok fark etmez, eskiden beri renkli yumurtalara bayılırım! Ve bu sene oğlumla beraber yumurta boyamak varmış kısmetimde 🙂 Erin’in yuvasında da her bayramı kutluyorlar. Bu bahar 23 Nisan ile beraber bir da paskalya kutlamaları var ve bu kutlamalar dahilinde dün yuvaya yumurta boyama etkinliğine...