.ve insanlara içten samimi ve güvenle yaklaşıyorum .Bu sadece rastgele açtığım bir kitabın sayfasında karşıma çıkan bir olumlama cümlesi. Bende bazıları kalmadı, geri gelmesi için de sabrım kalmadı e bence gerek de kalmadı. Fotoğraflar ne güzel değil mi? Bugün baharı kendime kutlarken ve inadına kötü haberlerin kulağıma çalınması, üst üste gelen telefonlar gözüme çalan paylaşımlar. Hala neyin peşindeyim sorusu zihnimde arkasından “efenim sen zihnin değilsin” öğretileri! “Neyin peşinde olacaksın ayakta durmanın, ne alakası var zihinim değilim ile! “Samimi bir şeylere ihtiyacım var benim! Eminim senin de! Yalan, mış gibi öğretilerden, olduğu ve sunduğu farklı olan işlerden, kişilerden, yüzüne gülerken bile gülücüğün altındaki “sen de yapama” kıvrımları çok üzücü. Tam bu zamanlarda, vakti zamanında desteğimi asla esirgemediklerimin ortada olmayışından dem vuracağım .. sonra vaz geçiyorum. “Ben onu biliyorum onu yaptım onlar bilmiyor yapmadılar ” diyorum, insanlar ihtiyaçları bittiğinde giderler cümlesini çok iyi anlattığından hayat susuyorum ve maalesef bende artık kalmayanlardan ötürü gerçekten desteğe ihtiyaç duyulan yerde olamıyorum. Yani aslında birilerinin annesi olmayı bıraktım ben! Çünkü ben sadece çocuğumun annesiyim. Samimi kişilere ihtiyacım var benim. Yetişkin ve şiddetsiz iletişimlere. Bakın bir iletişimin şiddetli olması için illa ki kavga dövüşe gerek yok. O kaba enerji, o suratına vuran tokat enerjisi gülen bir yüzün gözlerinden ok gibi çıkıp vurur insanı! Anlarsın, anlarım! Samimi, yetişkin, alan veren, destekleyen, alanına tecavüz etmeyen, sınırlarını iyi koruyan haddini aşmayan, sorulmadıkça akıl vermeyen ancak ihtiyaç dahilinde sadece omuzunu uzatabilen ve efendim artık lütfen illa ki “kadın kadına yurt” ilkesinden uzak olan _ zaar buna hiç bir inancım kalmadı! _ erkek kadın fark etmez adam gibi olsun – he cinsiyetçi söylemde bulundum evet hemen çemkirebilirsin! iznim var- dostlara ihtiyacım var benim. Ve bunun benim tarafımın da olmasına. Yetişkin ilişkisine yani. Derdi olduğunda, hatam olduğunda gelip derdini çatır çatır söyleyen gerekirse kavga eden ancak sonra kordon boyu birlikte yürüyebilen, Varsa bir derdim yüzüne söylediğimde ağzını burnunu burmayan oradan buradan laf sokmadan birlikte çıkış arayabilen ha sevmiyorsa da politik davranmak yerine yanımda durmayan. Bulduğum zaman da korkmadan orada durmaya ihtiyacım var. Çok mu?

Aksine yokum, sabrım yok vaktim yok. Yaşam sürem eskisi kadar uzun değil di mi? Değerliyim, değerlisin. Sen de bunları talep et. İşte o zaman bahar gelecek.

Uzaktan nasıl durduğumu çok bilmiyorum, herkesin bir fikri vardır elbet iyi kötü, benim bildiğim ise herkes gibi ayakta durmaya ve yaşamaya çalışıyorum. Hepsi bu! Olduğum gibi, bazen dengemi kaybettiğim vakitlerde bazen dengesizlikten düştüğüm vakitlerde ve yine ayağa kalkarken tüm samimiyetimle varım. Ancak bunu herkes galiba hak etmiyor. Ulan beni bile diyeceğim ancak, baharın sessizce geçip gitmesine izin vermiyorum. Çok üzgünüm benim dengemi bundan sonra ben bile bozamam.

3 mum yaktım dualarımı ettim, akşam dersime hazırlanıyorum. Güzel rahatlatıcı bir masaj yaparız sonra biraz gevşer uykuya geçeriz. Sabaha birşey kalmaz.

Fotoğraflar diyorum cep telefonu ile çektim. Ben güzel fotoğraf çekerim o ayrı, fotoğrafçılık işim zaar ancak güzel olanı görürüm ek olarak. Gözümle değil kalbimle, koklayarak, karnımın içinden. Bazen gözümden kaçıyor belki ama olmayanı da görürüm. Olmayanı oldurma arzum ise artık yok., görsem bile” o da böyle işte” diyip geçiyorum. Allah bana Meryl Streep sabrından bahşetti galiba ya da kıyısından!

Nerden girdik nerden çıktık.

Oh kalbim ferahladı.