Bu sabah yatağımdan kalktım, yüzümü yıkadıktan sonra 15 dakika kadar self-practice ( kendi kendisine yoga yapma) ihtiyacı içerisinde yattım yattım kalktım. 1 haftadır egzersiz yapmamak artık ne kadar büyük bir eksiklik haline geldi hayatımda anlatamam sanırım. Kendime tekrardan egzersiz disiplinini sağlamış olmaktan dolayı mutluyum ancak işler biriktiğinde, gidip de bu...
her zaman olduğu gibi vakit bulamıyorum.. yoksa kelimelerim bitmedi elbet.. ve hayır asla söylenmiyorum…bu yoğunluk yorguluğu getirse de tadından geçilmiyor!! yolda yürürken kendimi kelimelerle boğuşurken ya da bir işi yaparken cümlelerle savaşırken bulursam anlıyorum ki : vakit tamam! yazmalıyım. Nitekim biraz önce herşeyi bir kenara koydum ve evime, yuvama, sığınağıma...
merak etme! sen etmiyorsundur da ben ediyorum acaba ne zaman vakit bulacağım da beynimden geçenleri “yeni yazı ekle” diyerek ekleyeceğim diye. Pazartesi ve salı günleri dede-babaanne saltanatım bittikten sonra pek bir karıştı vakit kavramım. Ne işim varsa bu iki günde halledip sonraki günlerde organize olabiliyordum. Oysa ki artık göz kapakları...
