Dün geçmiş içerisinde dolanırken rastladım bu hayatımın ilk 5 ine giren anıya.
Paris, 38 yaşına kadar sayıklayıp ne sebeple bilemem gidemediğim, diline çocuktan aşık olup Fransız haber kanalları izleyerek öğrendiğim şehir. İlk gittiğimde dahi sokaklarına aşina olduğum, bütün Dünya size kalsın bana Paris’i bırakın dediğim, her bir karesini izlerken içimin titrediği fotoğraflarım.
Bir daha ne zaman nasiptir gitmek bilemem, bütün Fransız filmlerini konusundan bağımsız ağlayarak izlediğimi itiraf etmeliyim.
Ne dersin bir parçam oralardan mı geliyor da hatırlıyor özlüyor?
Keyifle izleyin dilerim. Bugün olsa başka bir düzenleme yapardım o zaman Ayça’nın düzenlemesi kalsın.
Sene 2013 Haziran, İstanbul Taksim Gezi olayları dönemi üstelik. Muammer Yanma projesi 40 Renk, aylar öncesi ayarlanmış, gittik. Sokak müzik festivalinde fotoğraf çekmeye.
Hikayesi de burada :
Bu da Pont Neuf. Köprüyü ilk Köprü üstü aşıkları izlediğimde takıldı içim. Bu şehirde en sevdiğim yerin burası olmasının nedenini hiç bir zaman bilemeyeceğim.
