Yazdıklarımı okudum şöyşe bir baştan, geldiğimizden beri ne çok şey değişmiş onu fark ettim: Erin 10 günde inanılmaz büyüdü ve ben artık yavaş yavaş İstanbul’a dönecek olmanın endişesini taşımaya başladım. Yarın Alpay geliyor.. bende bir heyecan sanki ilk kez buluşmaya giden sevgili gibi, kolay değil ilk defa bu kadar ayrı...

“Uzanmışım kumsala.. tınınımm tınınımm ..” Geldiğimizden beri son iki gündür çok şükür yaz da bize eşlik ediyor..denizden kumsaldan içeri girmiyoruz.. sabah denizini yapan Erin şimdi uykuda ben yine kumsaldayım. Gazetem,kalemim,kağıdım,huzurum,sessizliğim ve ben… Güneşlenmek için uzun uzadıya uzanmak sonra kalkıp denize şöyle bir atlamak ve geri dönüp yatmak güzel birşeymiş ..yıllar...

Bugün artık sıkıldığımı düşünüyorum.. Evimi ve kokusunu özledim..mutfağımı,masamı,balkonumu..Erin uyuduğu zaman birşeyleri yetiştirme kaygımı,koşuşturmayı,iş yapmayı  v.s v.s.. burası emekli olunca iyi galiba ancak benim ruhum henüz emekli olmaya razı değil.. Bir yandan da Erin için çok faydalı bir durum söz konusu.. özlem bencilliğimi kendime saklayıp bir hafta daha kalabilir miyim diye...

Geleli  yarın 1 hafta doluyor, ne çabuk geçti diyeceğim ama geçerken pek de çabuk değildi oysa sanki iki gün oldu geleli.. tatili bir hafta daha uzatma kararı aldık ancak önümüzdeki haftasonu Alpay iki günlüğüne gelecek.. sonra annem gelecek ve 3. Haftasonu hep beraber döneceğiz. Şimdilik plan bu. Erin buraya iyice...

Buraya geleli 4 gün oldu bitti bile.. gün içerisinde zaman yavaş akıyor gibi görünse de totalde hızlı geçiyor sanırım. Pazartesi Alpay bizi bırakıp gittiğinden beri ilk defa bugünü çok keyifli geçirdim. Alpay’ın gidişi Erin’e derin bir darbe vurdu, bütün gün baba diye sayıkladı en sonunda dedesine sardı, sürekli “dedem” diye...