“karşında aptal yok senin”diyemem çünkü aptal gibi davrandığım zamanlar var. “Çocuk mu kandırıyon sen” de diyemem çocuk gibi oluyorum bazen. Sessizliğim, suskunluğum da asaletimden ya da bilge bir kişilik olduğumdan değil ziyadesiyle mallığımdan. Tamam fazla haksızlık oldu her zaman değil. Dönem dönem tutuyor bu durum. Dolayısıyla bu soruları kimseye soramam....
2014 senesinde yazıp yayınlamadığım bir yazı “taslaklar” içinde duruyormuş. Herkesin her şeyin koçu olmadığı yıllardayız o zamanlar. Kim bilir neden yazmışım ve neden yayınlamamışım. Maddeleri eğitimde vermişler de yanına ben mi parantez içinde giriş yapmışım, onlar mı böyle yazdırmış muamma. Valla bir oku bence, çocuğuna diye okuyabilir istediğin ilişkiyi yerine...
Sene 2017 Aralık 21.Asistanlık yaptığım yoga eğitimi için sık sık İstanbul’a gittiğim vakitlerden biri, şöyle yazmışım: adada olsaydım bugün bahçede bir ateş yakardim oysa İstanbul’dayim lakin sabah derse elinde “yedi dükkan süprüntüsüyle” gelen Nil bir tatlı cadı edasıyla evi ve hepimizi arındırdı.sen de yap bugün.kötü gözükötü sözüartık sana hizmet etmeyenitaşımak...
Instagramın içi gıcık eden ayak fotoğrafı paylaşımına bulunduğum katkılardan dolayı kendime bir ödül uygun gördüm Yarın gidip kıyı avm de kahve içicem sabah neden olmasın Bir daha da kimseye laf etmiycem hiç bir konuda.Bu da burada sözüm olsun 2011 yılından beri çeşitli ayaksal hareketler şurada. Daha da bulurum arşivi deşerken.
O kadar okulu sevmeyen bir çocuğum vardı ki en azından öğlen yemeklerinde çantasını açınca yüzünü güldüren birşeyler olsun çabam BÖCÜRleri rtaya çıkarttı. Her gün arkadaşları ” bugün hangi böcür var” diye bekliyordu. Yine de okulu sevdiremedik. Bugün 14 yaşında. Aylardan Aralık yıllardan 2021. Pazar günü içeriden gelen sese kulak verdim....