Bir hızla akıp gidiyor hayat. Bir önceki postumda “geçen gece düşündüm ki” dedim.. kaldım orada..bir türlü vakit bulupda klavyemin başına oturup şöyle bir döktüremedim. Bugün yine ne zaman saat 17:30 oldu bilemedim.. akıyor ki nasıl bir akmça şelaleler böyle hızla akmıyor bu dünyada,akşam Alpaya “hoşgeldin” diyorum sonra birden sabah “güle...
O kadar çok şey birikti ki yazacağım ne başlık atsam bilemedim. Yoğun bir haftasonu ve iki gündür kafamı yastıktan kaldıramama bir de Alpay’ın bilgisayarın anakartını değiştirme hevesi eklenince ancak blogumun başına geçebildim. Günlerdir evedeyim diye haykırırken bu hafta sonu sürekli dışarılardaydım ama ı-ıhh işe yaramadı yine bunalımlardayım. Kafamı yastıktan kaldıramama...
Bir süredir oturup neler hissettiğimi yazmadığımı fark ettim biraz önce Erin kucağımda uyumaya çalışırken.Aklıma ne kadar ruh hastası olduğum geldi çünkü ruh hastası olduğum gelmeden önce Erin doğduğu zaman hissettiklerim , ilk 40 gün ve ağlamalarım geldi ve ağlamaya başladım ve bunun son günlerde ne kadar sık olduğunu fark ettim.”...
Bir süredir ne yapıyorum yazamadım, annem benimle çok meşgul artık. Ben çok konuşuyorum, oynuyorum, daha uzun zaman uyanık kalıyorum eh annemde artık evde benimle yalnız olduğu için neler yaptığımı yazamıyoruz. Geçen hafta sonu babam ve annemle beraber yine dolaşmaya çıktık, bu sefer babam beni boğazla tanıştırmak istedi ancak arabamız serviste...
Bu sabah gelen bir e-posta ” çocuğun olunca anlarsın” diye başlıyordu. Anne olmak çocuğun olunca değil çocuk sahibi olmaya karar verdiğin anda anlaşılıyormuş. Anne olmak doğum sırasında değil kalbine ilk düştüğü anda hissediliyormuş ben bunu anladım. Okuduğum yazı üzerine yazacak tek kelime gelmedi aklıma öyle güzel anlatmış ki. Belki de...