Bu haftasonu anneannem evine gitti ama giderken annem o kadar çok ağladı ki .. zaten ne zaman baksam ona ağlıyor anlamadım ki ağlaması gereken ben miyim o mu ?Babam annem ve ben bu haftasonu ilk defa yalnız kaldık ama bende onları hiç üzmedim ama babam alışık değil tabii gece boyunca...
Birikiyorum..Biriktim..Geceleri uyurken tam 13 gündür neler yazacağımı toparlamaya çalışıyorum, cümleler su gibi akıyor beynimden oysa yazacak halim hiç yok.Minik Erin ağlıyor ben ağlıyorum, gülüyor ben ağlıyorum, uyuyor ben ağlıyorum, kucağıma alıyorum ağlıyorum, beceremiyorum ağlıyorum, öğreniyorum yine ağlıyorum.. lohusalık mı annellik mi bilemiyorum ama dibine kadar yaşıyorum. Gözyaşlarım akıp duruyor; ağlama...
Aliş bizim Zürafa.. annem altımı değiştirirken onunla konuşmayı çok seviyorum ama henüz annem ne dediğimi duymuyor Alişle benim aramda. Anneme göre – daha doğru konuşalım okuduğu herşeyi bildiğini sandığı kitaplara göre – renkleri kontratmış o yüzden görüyor ve dikkatle inceliyormuşum. Hayır efendim o benim ilk oyuncağım anneme bakmadım diye kıskandı...
Babam hergün benimle o kadar çok konuşuyor ve geziniyor ve vakit geçiriyor ki en sonunda beraber uyuyadalıyoruz.. 🙂
Hastanedeyken doktor benim sarılığım olduğunu o yüzden kontrol için 2 gün sonra bizi görmek istediğini söyledi. Sarılık için iki gün boyunca sürekli emmem gerekiyor diye annem gırtlağıma boğazıma sütleri tıkadı ama kim şikayetçi ki bundan .. 😀 Birde hiç göstermeyen ama kocakarı adetlerini iyi bilen teyzem sarılık için sarı giyinsin...