Bir önceki yazıda anlattığım gibi uzun bir bekleyişin sonunda 26 Kasım 2016 sabah saat 05:30 uyanıp yola çıktık. Önce İkitelli’den karavanı almak gerekiyordu. Karanlığın içinde ve hava buz gibiyken ve karavanı Alpay arabaya bağlarken ” ne yapıyoruz ya hu” diye sormak için geç kaldığımı fark ettim. Planlamanın yaklaşık 2 ay...
Gecenin bu saatinde 2 senedir uyuduğum ve sanırım bu gece son kez uyuyacağım yatağımdan telefon klavyesinde blog yazıyorum.Bir süredir dolu hikaye biriktirmişken kelimelere dökemedigim için yazmamış olabilirim zaten instagram çıktı hızlı paylaşım bloglari tüketti vefekat ben bugün WordPress uygulaması kurdum telefonuma zira bir süre bilgisayarımı açıp yazı yazma şansını sıkça...
1 —2 —3 — 4 — 5 — 6 — 7 — 8 Dün akşam uykudan önce dedin ki “bana bir ninni söylesene anne” bebekken sana söylediğim tüm ninniler aklımdan gitmiş dandini dandini diye giriştim olaya.. ben sesime yabancılaştım, senin gözlerin doldu benim gözlerim doldu, en çirkin anne sesi bile evlada bülbül gibi geliyor değil mi ?...
Erin doğmadan bir gece önceydi yanımdaydın, ellerim titriyordu ve Hülya HALA demiştik, Alpay’ın olmayan kız kardeşi gibiydin belki de ondan HALA demiştik sana. Kolay mıydı öyle eksi derecelerde aynı bardaktan tarhana içmek ısınmak için, bir yudum suyun değerini birlikte keşfetmek. Ve evlendiğimiz gün dalışa gideceğin halde kalkıp gelmiştin. Hayallerin vardı...
Dur dur! henüz 40 olmadım tabii ki ama yarın sabah kalktığımda bu yaşamdaki 40. senemin ilk günü olacak! Bir sonraki gün de 40 yaşımın ilk günü olacak ve bir sonraki bir sonraki .. hep geri kalan ömrümün ilk günü gibi yaşamayı öğreneceğim 4’ler ile başlayan yaşlarımda, valla bak! 39 yaşımı...