Ben Kalamışta doğdum.. orada büyümeye başladım.. severim oraları. Yeşil, sakin, huzurlu, iyot kokar sahili. Severim parkını. Çocukluğum geçti. Paten kaymayı, bisiklete binmeyi becerdim o sokaklarda. Burnumun direği sızlar oralara gittiğimde, çocukluğuma özlemim gelir oturur ciğerimin üstüne. Bağlıyımdır çocukluğuma. Eskileri taşımayı borç bilirim kendime hangi nedenden bilemesem de! Lakin ben Beyoğlunda...

Evden neşe ve de heyecan ile çıkıyordum tüm son günlerin içimi kemiren karanlığına r en,tüm o karanlığı kapının arkasında koyup neşe ve heyecanı koluma takıp merdivenlerden iniyordum. Hala tüm arızlarına, gözümde biriken ama akmaya güç bulamayan yaş damlalarına rağmen masama koyduğum bahar çiçeklerinin tadını gözümün ucuyla çıkartmaya çalışıyorum.Merdivenlerden inerken çantama...

Uzunca yazmıştım daha önce: İnsan neden dövme yaptırmak isteyebilir ki ? diye. Benzer sebeplerden kendimi tutamıyorum. Her gün olsa her gün bir dövme yaptırabilirim. Eh bu da benim hastalığım diyelim, normal karşılayalım. Herkesin bir tutkusu var ya ya da birden fazla! 🙂 benimkilerden biri de bu .. fırsat buldukça, anlamını...

1 —2 —3 Her bir gününde aynı hayranlıkla baktığım, bu dünyadaki yolculuğumda tanışmaktan en ama en çok memnun olduğum canım oğlum.. İyi ki doğdun!  

Aslında biz 14 martta evlenecektik: Dünya pi günü diye.. sonra ne oldu hatırlayamıyorum ama 16 martta evlendik.. Erin de 14 martta doğacaktı ama ben 2 gün daha izin istedim doktorumdan. Aslında 2001 yılından beri peşimizi bırakmayan “Pİ” evlilik ve doğumda da yanımızda olacaktı 🙂 Pi’nin hikayesi çok uzun ve anlatsam...