Biraz dinlenmeyi kendi gözümde hak ettiğimi düşünüyorum.. Yoğun geçen bir kış, hızlı tempoda bir yaz ..artık biraz mola.. “anneee kulübe gel sana nasıl yüzdüğümü göstereceğim” dediğinde kalbimde sızı ile bilgisayarın başına döndüğüm günden beri tatilde elimi sadece “tatil güncesi” yazmak üzere bilgisayara süreceğim konusunda telkin ediyorum. Ancak işin en güzeli...

Kafamı kurcalayan bir meselem var ve ne yapacağımı bilmiyorum daha doğrusu kestiremiyorum. Biliyorum bir doğru yok çocuk büyütürken ancak tecrübeler, fikirler yola ışık tutuyor. Yolda yürürken çocuğunuzun başını aniden okşayan, kuyruğunu (saçının arkasındaki elbette 🙂 ) elleyen, yanağını sıkan daha da ileri gidip aniden öpmeye kalanlara nasıl tepki veriyorsunuz ?...

Uzun zaman oldu buralara uğramayalı bu uzun zamanda ben oldukça yoğundum ve bir şekilde sitede bazı aksaklıklar oldu yayın durdu v.s.. Uzun sessizliklerin sonunda heyecanlarımı gelip burada paylaşmak iyi geliyor. Heyecanımı bastırabilsem bir kaç gün daha bekleyebilirdim ancak olmuyor. 3 harika gün geçirdim! Bebek yogası eğitimini ilk duyduğumda tarihlere baktım ve...

Anaokulu ararken neredeyse en başlarda sorduğum soruydu: “sene sonu gösterisi yapıyor musunuz? ” Elbette karşımdaki kişiler bunu istediğimi varsayarak: “tabii tabiii elbette yapıyoruz” diye cevap veriyorlardı. Bense içimden ” hmm tamam otur sıfır” diyordum. Oldum olası sevemedim şu müsamere işini..hele ki yuvalarda. Oysa ben yuvaya giderken sanırım 4-5 yaşlarında kafkas...

Şimdi ben biraz önce Damla Çeliktaban’ın nefesin suda doğumu yazısını okudum… sürekli doğumlara giren çıkan biri olarak benim “doğal doğuma” inancım falan yok bu memlekette. Normal doğuma var elbette! ama doğalına yok! devlet hastanesinde ya da evinde doğurmuyorsa kadın ya da parasını verip çok özel sadece doğal doğum yaptıran doktorlara...