Bugün akşam babişkonun ellerini takip ettim ve babişkonun ıslığını dikkatle dinledim. Bu ıslığı öğrenip annemi babişko ile ileride deli etmeyi planlıyorum 🙂 Birde bilen bilir babam teknolojik insan.Bu akşam elince bir kayıt cihazı geldi eve. Ben emiyorum ama burnumun dibinde simsiyah bir mikrofon..hay allaam sabır daha neler gelecek bu evde...
Bugün Pazar 1 Nisan.. Herşey şaka gibi .. biri çıkıp “1 nisaaannn” diye bağıracak sanki ama değil .. herşey tüm çıplaklığı ve gerçekliği ile iki kolumun arasında..9 ay tatilmiş haberim yokmuş 🙂 Alpay bana dün hamile olmak daha kolaydı değil mi diye sordu evet daha kolaydı çünkü bebeğimi herşeyden koruyabiliyordum...
Bu haftasonu anneannem evine gitti ama giderken annem o kadar çok ağladı ki .. zaten ne zaman baksam ona ağlıyor anlamadım ki ağlaması gereken ben miyim o mu ?Babam annem ve ben bu haftasonu ilk defa yalnız kaldık ama bende onları hiç üzmedim ama babam alışık değil tabii gece boyunca...
Birikiyorum..Biriktim..Geceleri uyurken tam 13 gündür neler yazacağımı toparlamaya çalışıyorum, cümleler su gibi akıyor beynimden oysa yazacak halim hiç yok.Minik Erin ağlıyor ben ağlıyorum, gülüyor ben ağlıyorum, uyuyor ben ağlıyorum, kucağıma alıyorum ağlıyorum, beceremiyorum ağlıyorum, öğreniyorum yine ağlıyorum.. lohusalık mı annellik mi bilemiyorum ama dibine kadar yaşıyorum. Gözyaşlarım akıp duruyor; ağlama...
Aliş bizim Zürafa.. annem altımı değiştirirken onunla konuşmayı çok seviyorum ama henüz annem ne dediğimi duymuyor Alişle benim aramda. Anneme göre – daha doğru konuşalım okuduğu herşeyi bildiğini sandığı kitaplara göre – renkleri kontratmış o yüzden görüyor ve dikkatle inceliyormuşum. Hayır efendim o benim ilk oyuncağım anneme bakmadım diye kıskandı...