dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar oynasınlar türküler söyliyerek yıldızların arasında dünyayı çocuklara verelim kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi hiç değilse bir günlüğüne doysunlar dünyayı çocuklara verelim bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı çocuklar dünyayı alacak...
En çok neyi özlediğim konusunda çeşitli cevaplarım var: mesela dağa gitmeyi özledim, uzun yürümeyi, sırtımda çanta taşımayı,gitmeden önceki hazırlığı. Ne var ki ruhumun gücü henüz hazır değil ki pek yapamıyorum. Bir de elime fotoğraf makinemi alıp da yollara vurmayı özledim kendimi, amaçsızca. En çok da Eminönü – Beyoğlu hattını.Hamileyken “yaparım...
Olmak isterim diye çok önce düşünseydim ama gerçekten çookk önce doktor olmak isteyeceğimi çook sonraları fark ettim.. Öyle ilkyardım eğitimleri falan da kesmedi ya beni..her ne kadar doktor arkadaşlarım”deli misin yahuu” dese bile.. geçmişte bir doktor şimdi ise genetikçi olmayi dilerdi bu gönül.. olsun .. fotoğraf çekmeye başladım ya.. ne...
“Allah kimseyi evladı ile sınamasın” Bu cümle beynimden geçtiği zaman bu miniklere dua ederim.. enerjimi yollarım, biilirim ki ihtiyaçları var.. Web sitelerini ilk okuduğumda önce gözyaşlarına boğuldum.. sonra yok olmaz dedim . göz yaşı değil bunun ilacı.. Gülmek lazım Nehir’e.. el uzatmak.. yanında olmak.. ancak fırsatım oldu sevgili Nehir.. ertelemem...
Severek takip ettiğim bloglar, merak ettiğim ve keyifle okuduğum bloggerlar var girdim gireli bu işlere.. Bir tanesi Devletşahtır birçoğumuzun bildiği. Bir de dergisi vardır ya Yemekname, işte Nisan sayısında haber bölümünde Fikir SahibiÇocuklar, İşte fotoğraflarda ben :=) Hem de 23 Nisan sebebiyetiyle çocuk yemekleri.. Daha önce bir dergide daha fotoğraflarım...