Yazmadan uyuyamayacağım.. Cumartesi günü yorucu ama bir o kadar da keyifli bir gün geçirdik minik Kerem‘in 2. senesini doldurduğu güneşli bir günde yemyeşil bahçelerinde.. Bu hafta Alpay’ın şehir dışında olması sebebiyle Erin ve ben son üç gündür yalnızdık. Yalnız olmanın zor bir tarafı var evet ama bu zorluğu yazmak yerine...
Hava biraz kapalıydı ya gitmesek mi diye düşünüyordum tüm gün boyunca.. neden böyle başladım: gitmesek de olabilirmiş demek için.. biraz hayal kırıklığı yaşadığımı itiraf etmem lazım.Bir kere şenlik alanı yer değiştirmiş, o tarihi Ahırkapı sokaklarının dokusunu, kokusunu, akustiğini bırakıp boş bir araziye geçmiş, ilk girişte saat henüz 6 bile olmamışken iyiydi...
Günlerden pazar.. havada sonunda serinliğin içinden esen bir bahar kokusu var.. sadece biz değiliz ya uyanan.. minik canlılar, çiçeklerin renkleri, sarısı moru pembesi yeşili…hepsi sıradan uyandılar günlerdir yağan bereket yağmurlarından sonra hızlıca.. yine de arada güneşin sıcağını alıp da üzerimize bir ürperti göndermiyor değil ammmmaa işte böylesi tatlı esintili...
” eskiden yani erken gençliğimde nasıl hergün Asya- Avrupa yakasını gıkım çıkmadan geçtiğimi hatırlamadığımı” ” bu gık çıkmadan geçmeler arasında ne kadar çok kitap okuyabildiğimi” ” bazen gerçekten gözümden düşen iki damla yaşın çok anlamlı olduğunu” “en dibimdekinin dipte olduğumu anlayamayabileceğini” “oğlumun kokusunu bazen nasılda anlamsız bir yerde anlamsız bir...
Bu hafta Çukurcumada bir işim vardı .. oğlumla sabah sabah birden kendimi lisenin önünde buldum. “Bak oğlum burası benim okulum” dedim.. 2 yaşında ya kendisi .. ne anlayacak..ben okula gitmem dedi.. kendimi Kostandovu ziyaret etmekten alıkoyamadım. Girdik okula. Her zamanki yerinde sanki daha dün sabah ben okula gelmişim, sanki kucağımda...