Bugün aslında neden daha önce görmemişim dediğim bir blogu gezerken bu paylaşıma rastladım.Alıntı yaptığım için de bu bilgiyi yazdım. “Bir çocuk doğduğunda doğan sadece çocuk değildir – bu onu bir kısmıdır – anne de doğar. Bu olmadan önce o sıradan bir kadındı; doğumla birlikte bir anneye dönüşür. Bir tarafta çocuk...
“Bu Beyoğlunun uzunnn İstiklal caddesinin o aslında yaşlanmış ama mihrap yerinde “İstanbul kadının” tarçın kokulu bilek içleri olduğunu” “Bu şehri terk ettiğimde en çok Beyoğlunu özleyeceğimi, en çok o karmaşayı merak edeceğimi” “Hayatta tutunduğum dinamikler birden yok olduğunda geri kalana çok zor adapte olduğumu” “Birbirinden 4 ayrı kadının bir şekilde...
” Oğlum birşeye üzüldüğünde üzüntüsünü dikkatini başka yere yönlendirerek değil de bunu paylaşarak bitirebileceğimi” “Tıpkı biz büyüklerin canı sıkıldığında güldürülmek yerine ” seni anlıyorum canın sıkkın” cümlesini duyma ihtiyacı olduğu gibi küçüklerinde ağlamasına, sıkıntılarını yaşamalarına izin verilmesi gerektiğini” “Çocukların sadece gülerek değil ağlayarak da rahatlayabileceğini anlamam gerektiğini” “her cins insan...
” Evde pişen kekin kokusunun o keki karıştıran eller olmayınca eksik koktuğunu” ” Hava güzel diye askılı t-shirt ile sokağa çıkıp hemen köşeyi dönünce sağanak yağmura yakalanma ihtimalinin olmasını düşünmem gerektiğini” ” Öğlen uykusundan kafasına noel baba şapkası takıp salona giren oğlumun ” ben uyandımm” diye bağırışının tüm yorgunluklarımı sildiğini”...
Bu sabah uyandığımızda Erin’in odasından söyle bir cümle yükseldi içeriye doğru: “Günaydın oyuncaklarrrr.. güzel uyudunuz mu???” Aklıma geçen gün okulun kapısında yaşadığımız geldi. Bir anne çocuğunu okula bırakıyor, biz de aynı zamanda geldik. Ben anneye “günaydın” dedim, cevap verdi sonra Erin kendi göz seviyesindeki çocuğa “günaydın” dedi. Sonra hangisi oldu...