Bugün oğlumun 2. yaş günü. Bir şekilde bu yazıya başlamak gerekti ilk cümlem bu oldu. Şimdi bu iki sene ne de çabuk geçti diye düşünüyorum. Sanki ilk günlerin, ayların tadını mı çıkartmadım, birşeyler mi eksik kaldı ne başa sarıp sarıp Erin’i yaşamak istiyorum ki her şeyi bırakıp hep yanında olma...
Ne yazacagimi bilemedim ki ben simdi.. Gunlerdir heyecandan ölüyorum da kimselere ses etmiyorum Bundan bir iki ay oncesinde bir oyun okulu açma fikriyle yola çikip son tahlilde kendimizi bir yuvada bulduk.. hizli çekim bir anlatim oldu bu ama işin doğrusu bu.. Bu yuva nedir, neresidir, biz ne oyun okulu açmak...
Yoğun bir haftasonunu hızlı bir hafta başı karşıladığında ve bu yoğun haftasonu elveda dediğim iki dişimin ağrısı beynimi deldiğinde dinlenmek bu akşam pek mümkün değil. Her hamilelik bir diş demekmiş ben iki hamilelik geçirdim galiba iki tane dişimi çektirdim!!! çekilen şeylere diş denecek hal kalmamıştı o ayrı.Ve bu iki diş...
Hayat bir acayip.. 70 milyon//belki daha fazlası//bir ülkede yaşa..bir uçak kalksın Hollandaya 150 kişisi içinde olan..sonra kalkıp da düşsün..9 kişisi ölsün gerisi kurtulsun.. kurtulamayanlardan biri de gelsin bizim yakınlarımızda olsun!! bu nasıl bir olasılık!! olası işte.. hiç aklına gelmiyor insanın yolcuların adına bakmak.. iki gün geçiyor bir haber: biliyor musun...
Özgürcüm cevaplıyorum :=) Bu aralar 2 yaş dönemin belirgin bir şekilde yaşıyoruz.. biraz Arnavutluğundan mı biraz Karadeniz kanından mı yoksa 2 yaştan mı karar veremediğim bir inatçılık söz konusu evet ama yine de korkulacak bir durum değil. Her zaman anne neye inanırsa o olur inancım ağır basıyor.. “benim oğlum 2...