10 günlük bayram tatilini haftasonu ile birleştirip bitirmek üzereyiz. Bu kadar uzun bir süreyi İstanbulda geçirdik, ofisi toparladık, temizledik, bol bol atılacak atıp ferahladık, sonra hatta bayramın birinci günü olmasını dert etmeyip ev temizliğine giriştim derken bayramın ikinci günü ne temizlik ne yemek yapma aktivitesi kalmayınca, hava o kadar güzel...
Bir atlıkarınca görmek, günün tüm yorgunluğunu alır yüreklerden; en suratsız, en karamsar insanı bile güldürür. İstanbul akşamında ışıldayan atlıkarınca, gece gezmesine gitmek için hazırlanan bir kadının kulağına taktığı küpe gibidir; o denli zarif, o denli ışıl ışıl… Atlıkarıncanın İstanbul’da boy gösterdiği ilk günlerde adı ‘atlı karaca’ydı. Bunun nedeni, bir at...
Ayağımızın tozuyla durmadık daha.. geldiğimizin ertesi günü miniatürkle başladık haftasonu soluğumuzu ormanda dinlendirdik.. bu yorgunlukla ayağımı burktum yürüyemiyorum!! annem geldi Erin’e bakıyor..biraz dinleniyorum.. ayağımı burkmamış olarak dinlenmeyi tercih ederdim.. Bu sonbahar nedense biraz değişik geldi..biraz daha büyüdük -beraber-:Erin artık konuşuyor.. cidden konuşuyor..”babacım otur” falan diyor Alpayın oturmasını istediğinde..bugün tuvalet ile...
Erin annemle markete gitmek için dışarı çıktı.Camdan el sallarken bana deliler gibi el sallayıp yukarı” babayyşş” diye bağıran benim oğlum yüzüme çok sevimli bir gülümseme yapıştırdı.. Bir da hayatının hiç bir döneminde “babayşş” demeyecek ve ben bu konuşmalarını ne çok özleyeceğim ..
“Sonbahar geldi.. hüzün yaprakları dökülüyor” diye başlamayacağım… sonbahar benim için hüzün değil aşk mevsimi..sarının,kırmızının,yeşilin birbirine kavuştuğu,odun kokusu yayan ormanların aşkının mevsimi.. eylülleri sevmem bundandır.. kış uykusuna girmeden son bir gerinme gibi başlar …rüzgarlar eser,uçan yapraklar dans ederler… şimdi burada estiği gibi.. hani esme rüzgar deli deli aklım başımda değil gibi...